6 نکته در مورد مگالومانیا

مگالومانیا با غرور بیش از حد تعریف می شود، حتی یک رفتار بیمارگونه که با میل بیش از حد به شکوه و قدرت مشخص می شود.

یک اختلال روانی واقعی

دو نوع اختلال وجود دارد مگالومانیا: مگالومانیا به عنوان یک ویژگی شخصیتی و مگالومانیا روانپزشکی که نشان دهنده یک اختلال روانی واقعی است. در روانشناسی، مگالومانیا در خانواده روان پریشی های هذیانی مزمن طبقه بندی می شود. بر اساس DSM-5، معیارهای تشخیصی برای اختلالات مگالومانی شامل باورهای اغراق آمیز در مورد شخص خود (عزت نفس، قدرت، دانش) یا حتی هویت فرد است. بنابراین، برخی از بیماران به شدت مبتلا ممکن است فکر کنند که خدا یا حتی ملکه انگلیس هستند.

یک ویژگی شخصیت

به معنای رایج این اصطلاح، مگالومانیا یک ویژگی نسبتاً رایج شخصیت است. این است که خود را زیباتر، باهوش‌تر، مهم‌تر، قوی‌تر از دیگران و آنچه واقعاً هست باور کنیم. افراد مگالومانیا معمولاً مغرور هستند و منیت زیادی دارند.

نارسیست یا مگالومانی؟

فرد خودشیفته را نباید با فرد مگالومانی اشتباه گرفت. هر دو نیاز مفرط به تحسین شدن دارند و فقدان واقعی همدلی نسبت به دیگران نشان می دهند، اما خودشیفته، بر خلاف آدم بزرگ، از عزت نفس رنج می برد که سعی می کند آن را پنهان کند. از طرف دیگر، مرد بزرگ به برتری خود متقاعد شده است.

در “child

یک کودک ممکن است به مگالومانیا معمولی مبتلا شود. اغلب ناشی از زمینه ای است که کودک در آن تکامل می یابد و چارچوب آموزشی تعیین شده است. اگر کودک جایگاهی مرکزی در خانواده داشته باشد (مثلاً تنها فرزند، اگرچه همیشه اینطور نیست)، اگر والدین دائماً برای او ارزش قائل شوند یا او یک “والد چتر نجات” باشد، به این معنی، اگر از آنها محافظت کنند. کودک برای جلوگیری از حداکثر شکست، شانس زیادی برای تبدیل شدن به ماگالومانی دارد.